"Mulholland Drive": Δέκα χρόνια σπαζοκεφαλιά

Το ότι ο χρόνος κυλάει πολλές φορές πιο γρήγορα απ' ότι θα θέλαμε είναι κοινή παραδοχή. Το ότι περνάει όμως πιο γρήγορα απ' ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε επιβεβαιώνεται από κάτι επετείους σαν αυτήν εδώ: 10 χρόνια έκλεισαν την Κυριακή, 9 Οκτωβρίου, από την κυκλοφορία του λιντσεϊκού mindfuck “Mulholland Drive”. To μυστηριώδες φιλμ, που έκαψε τα μυαλά των σινεφίλ όχι μόνο όσο βρισκόταν στις αίθουσες αλλά και πολύ αργότερα, σε torrents και dvd, πυροδότησε αντιδράσεις επί αντιδράσεων, αναγκάζοντας μάλιστα τον ίδιο τον Ντέιβιντ Λιντς να συμπεριλάβει τότε στην έκδοση του dvd δέκα οδηγίες για την κατανόηση της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να γιορτάσει την κινηματογραφική επέτειο (χωρίς να χάσει την ευκαιρία για έξτρα παραδάκι) ανοίγοντας στο Παρίσι ένα κλαμπ με το όνομα Silencio - σαν το θέατρο που επισκέπτονται σε καθοριστικό σημείο οι ηρωίδες στο φιλμ. Το moviefone από την άλλη άρπαξε την ευκαιρία για να ρωτήσει μερικούς διάσημους ανθρώπους του κινηματογραφικού χώρου την δική τους ερμηνεία για το τι σκατά συμβαίνει στο “Mulholland Drive”. Ιδού:
Ντέιμον Λίντελοφ - (δημιουργός του 'Lost')
ΑΓΑΠΩ το “Mulholland Drive”. Όχι μόνο επειδή έχει δύο κορίτσια, το ένα πάνω στο άλλο, αλλά και γιατί ο Τζάστιν Θέροου ενέπνευσε την έκτοτε αιώνια αγάπη μου για τολμηρούς σκελετούς γυαλιών οράσεως. Δυστυχώς, είμαι καταχωνιασμένος σε ένα ξενοδοχείο αυτή τη στιγμή, γράφοντας το “Star Trek 2” και δεν μπορώ να δώσω σε αυτή την απάντηση τον χρόνο ή την προσοχή που της αξίζει.

Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ - (ηθοποιός 'True Blood', 'Melancholia')
Το είχα δει στο σινεμά πριν 10 χρόνια. Θυμάμαι ότι με είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Του στυλ “τι σκατά έγινε μόλις τώρα;” -- για τέτοια φάση μιλάμε. “Τι μου συνέβη; Τι ήταν αυτό; Τι προσπαθεί να μου κάνει; Ντέιβιντ, γιατί μου γαμάς το μυαλό; Τι συμβαίνει; Σήκω και φύγε τώρα!”

Νελ Σκόβελ - (δημιουργός του 'Sabrina the Teenage Witch', συγγραφέας των 'The Simpsons')
Εάν αναρωτιέστε ακόμη για την πλοκή του "Mulholland Drive”, δέκα χρόνια αφότου γυρίστηκε, αυτό σημαίνει ότι το έχετε σκεφτεί περισσότερο κι από τον ίδιο τον Λιντς. Ορίστε η δική μου κατανόηση της ταινίας: Η Ναόμι Γουότς γίνεται φίλη με μία γυναίκα που χάνει τη μνήμη της μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μετά τα πράγματα ξεφεύγουν. Επίσης, όποιος είδε την ταινία σε βιντεοκασέτα πέθανε μια εβδομάδα μετά. Ευτυχώς εγώ την είδα σε DVD.
Πώς οι παραπάνω δεν σκέφτηκαν (ή δεν είδαν στο google) ότι η ταινία εξηγείται απλούστατα αν υποθέσει κανείς χοντρικά ότι το πρώτο της μέρος είναι όνειρο και το δεύτερο η πραγματικότητα, παραμένει το ίδιο νεφελώδες με την πλοκή του “Mullholland Drive”.





(e-go.gr)