Όπως κάθε σύγχρονος κλασσικός Έλληνας (είναι και αυτό της ιστορίας που όσο και να πεις σε επηρεάζει), σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή φιλοσόφησες. Έστω και αν δεν το πολυπήρες χαμπάρι, δεν σε ένοιαξε ρε παιδί μου, πες έγινε τυχαία. Δεν εννοώ βέβαια ερωτήματα τύπου «τι είναι η ζωή» αλλά κυρίως «πω ρε συ, γιατί έφυγε όλος ο κόσμος εν μία νυκτί από το p και πήγε στο clocks» (κάθε ομοιότητα με ονόματα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική) ή «τι έχει τέλοσπαντων το y μαγαζί και μαζεύονται όλοι εκεί». Και για να το θέσουμε αλλιώς το «φιλοσοφικό» μου ερώτημά μου είναι, τι είναι αυτό που μας κάνει να συρρέουμε σε συγκεκριμένα μέρη, γιατί επιλέγουμε αυτά και όχι κάποια άλλα, γιατί ο κόσμος δεν μοιράζεται αναλογικά σε όλα, αλλά κολλάει σαν τις μέλισσες στο μέλι σε 2-3.
Ύστερα από ενδελεχή έλεγχο, εσωτερική αναζήτηση αλλά και παρατήρηση, διότι ναι το παραδέχομαι ως «ερευνητής» (?) και μόνο θέλησα να βγάλω τα συμπεράσματά μου μέσω βιωματικής έρευνας, δεν κατέληξα πουθενά. Διότι τι συμπέρασμα να βγάλεις όταν όλες σου οι αρχικές υποθέσεις αντικρούονται? Η κοινή λογική λέει ότι ένα μέρος γίνεται το νέο hot στέκι, όταν το προσωπικό είναι ευγενικό, το service γρήγορο, το προϊόν ικανοποιητικό και όταν το περιβάλλον είναι ευχάριστο. Απλά απαραίτητα πράγματα, δεν αναφέρω τον κόσμο γιατί αυτό είναι υποκειμενικό, σε άλλον αρέσει να έχει δίπλα του heavy-μεταλάδες και σε άλλον την κοπέλα που μόλις βγήκε από ολονύχτιο clubbing και δεν πρόλαβε να αλλάξει ενδυμασία (απαπα…αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια). Έλα όμως, που το αποτέλεσμα της έρευνας έδειξε ότι (τουλάχιστον 3 από τα νέα café-wannabe alternative bars που αποτέλεσαν το δείγμα μου) δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Και παραθέτω κάποια φανταστικά σενάρια που το αποδεικνύουν και τροφοδοτούν σχετική πνευματική αναζήτηση:
α. Κάτοικος Λάρισας επιθυμεί να πιει καφέ αυτοεξυπηρετούμενος, καθήμενος σε χώρο όπου υπάρχει μικρόν πεζούλιον και σαφώς άνευ τραπεζίου, η αρμόζουσα συμπεριφορά είναι - λαμβάνουμε τα ποτήρια μας από το μπαρ, τα κρατάμε στο χέρι απάξ και εφεξής καθόμαστε στον χώρο και εάν τυχόν επέλθει κανένα μοιραίο ατύχημα και το ποτήριο σπάσει – o m g !!! – ποτέ μα ποτέ δεν ζητούμε νέο καφέ…η μάλλον δεν πάμε να τον πάρουμε από το μπαρ αυτοεξυπηρετούμενοι, καθώς τα ποτήρια είναι λίγα και αν σπάει ο καθένας από ένα, τι το περάσαμε American bar?
β. Βρίσκουμε επιτέλους τραπέζι σε κάποια αλλαγή βάρδιας των fashion icons σε καφέ-bar η whatever είναι το μέρος, ε τότε ποτέ μα ποτέ δεν ζητούμε, είτε να βρεθεί σερβιτόρος, είτε να μας σερβίρει σε λογικό χρόνο, ή έστω αυτό που ζητήσαμε. Δε φτάνει που βρήκες να καθίσεις θέλεις να πιεις κιόλας? Το δύσκολο κομμάτι βέβαια έρχεται κατά τη διάρκεια της παραγγελίας όπου εκεί σου βγαίνουν όλες οι παραξενιές ως πελάτης, «θέλω ο καφές μου να είναι μέτριος προς το πικρός, με 1-2 παγάκια» κλπ κλπ, η αλήθεια είναι ότι δε φταις εσύ άλλα έχεις δοκιμάσει και την απλή μέθοδο με κατάληξη να μην μπορείς να πιεις αυτό που παρήγγειλες ή να αναρωτιέσαι αν η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Havana cola και το cuba libre είναι το lime.. «μα καλά το cuba libre σερβίρεται σε κολωνάτο ποτήρι?».
γ. Κάθεσαι μεσημεράκι με τη ζέστη να σε έχει εξουθενώσει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι να πιεις ένα φραπέ και να κουνάς γύρω γύρω το καλαμάκι. Σε αυτή την περίπτωση μεγάλη προσοχή στην επιλογή της καφετέριας, διότι ναι ο ιδιοκτήτης δεν έχει πιει ποτέ του φραπέ (tres banal) και φυσικά δεν τον σερβίρει..
Τελικά το ερώτημά μου έμεινε αναπάντητο το μόνο που μένει είναι να δούμε για πόσο θα κρατήσουν τα φετινά πυροτεχνήματα…έχουμε και σημαντικότερα προβλήματα εξάλλου!
Georgia Gk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου